Alexia Putellas: "Kötü, depresif ve hatta toksik zamanlarda büyümeyi öğrendim."

Geri döndü. Alexia Putellas (Mollet del Vallès, 1994), bu Avrupa Şampiyonası'nda İspanya'yı futbolunun en iyi versiyonuyla yönetiyor. Korkunç bir diz sakatlığı nedeniyle ara verdiği bu sakatlığı şimdi EL MUNDO'ya açıkça anlatıyor ve futbolun farklı bir yüzünü resmediyor.

Bu Avrupa Şampiyonası'nın başlığı: "Alexia akıyor." Neden akıyor?

Tek bir şey olduğunu düşünmüyorum, daha çok bir karışım. Blender'a birçok şey koyuyorsunuz ve ortaya bu versiyon çıkıyor. Elbette çok fazla çalışma ve her şeyden ders çıkarma. İyisiyle kötüsüyle, hepsi beni inşa etmede olumlu oldu.

İstatistiklere mi bakıyorsunuz yoksa hislerinize mi göre hareket ediyorsunuz?

Genellikle birbiriyle bağlantılıdırlar. Ayrıca rolümle de bağlantılıdırlar. Örneğin, Barça'da ceza sahasına daha uzak duruyorum. Burada ise tam tersi. Her ikisini de yapabilirim, ancak yeteneğimin hücum çizgileri arasında daha çok parladığını düşünüyorum ve bunun Avrupa Şampiyonası'nda da görüldüğünü düşünüyorum. Bu hislerden ve istatistiklere dönüşmelerinden memnunum.

Alexia'nın en iyisini mi görüyoruz?

Dürüst olmak gerekirse, öyle düşünüyorum. En iyi formumun, çapraz bağlarımı yırtmadan önce, Şampiyonlar Ligi'ni, neredeyse her şeyi ve Ballon d'Or'u kazandığımız zaman olduğunu anlıyorum. Şimdi, bu sezon kendimi analiz ediyorum ve her hamlede daha iyi kararlar aldığımı düşünüyorum. Her zaman doğru şekilde oynuyorum ve çok daha iyi kararlar aldığımı düşünüyorum.

Ve olgunluk bu mu?

Elbette, çok fazla şey var, çünkü sonuçta önemli olan çok fazla durum yaşamak, hata yapmak, bunlardan ders çıkarmak ve bir dahaki sefere daha iyi kararlar almak.

Sık sık futbol oynamayı hayal ettiğinizi söylüyorsunuz. Oyunlar mı, başarılar mı?

Hayal etmek derken, görselleştirmekten bahsediyorum. Bazen zihnim beni kışkırtmaya çalışıyor ve başarı anlarını gözümde canlandırıyorum, ama onları görmezden gelip basit, doğrudan olana geri dönüyorum: bir kontrol veya bir şuttan önceki vücut pozisyonu.

Liderlik ağırlık taşır mı?

Size söyleyemem. Farklı liderlik türleri vardır ve hepsi gereklidir, çünkü futbolda bir şey varsa o da rolünüzün değişken olmasıdır. Bir maçta başrol oyuncusu olabilirken, bir sonraki maçta daha az başrol oyuncusu olabilirsiniz. Önemli olan liderliğin var olmasıdır, çünkü bir takım kurmak için olmazsa olmazdır. Ayrıca, her zaman dediğim gibi, sıranın ne zaman size geleceğini asla bilemezsiniz.

Bunu İspanya'ya karşı Barça'ya kıyasla daha mı çok yapmak zorundasınız?

Bir kulüp, milli takımdan tamamen farklıdır. Dediğiniz gibi davranmak zorunda olduğumu düşünmüyorum. İyi olan şey, uzun süredir birlikte çalıştığımız bir ekibimizin olması. Herkes birbirini tanıyor, bir takım arkadaşının hangi pozisyonda rahat ettiğini biliyoruz ve sahadaki durumdan bahsetmiyorum. Herkes uyum sağladı. Belki dışarıdan bakıldığında benim ve diğer takım arkadaşlarımın rolü bunu yansıtıyor, ama içeride, keşif gezisindeki herkesin rolünü takdir ediyoruz.

Soyunma odasına yeni bir oyuncu girdiğinde, nasıl algılandığını düşünüyorsunuz?

Deneyimlerime göre, bunu bana daha sonra anlattıkları için, gençler onlara yaklaşmaktan çekiniyorlar. Bir saygıları var ama sonra benim tamamen normal bir insan olduğumu ve aynı şeyi istediğimizi görüyorlar. Benim onların kazanmasına, onların da benim kazanmama ihtiyacı olduğunu ve birbirimize iyi bakmamız gerektiğini görüyorlar çünkü bu bir takım. Ama ilk başta, bu saygıyı duyuyorlar.

Onlara yaklaşma adımını atıyor musunuz?

Şimdi neden bana öyle baktıklarını anladığıma göre, evet. Bu saygının öz bilince dönüşmesine izin vermemeye çalışıyorum, özellikle de takım arkadaşımın kazanmasına ihtiyacım olduğu için.

Her iki Ballon d'Or'u da kazandığınızda, bunu hiç düşünmediğinizi söylemiştiniz. Üçüncüsünü düşünüyor musunuz?

Bu kuşaksal bir şey. Ben futbolcu olarak büyürken, kadınlar için Ballon d'Or diye bir şey yoktu. Bir hedef olamazdı. Genç nesiller ona özenebilir. Ama benim için tutarlı bir ödül değil. Bu bir takım sporu ve eğer ödülü kazanırsanız, 20'li yaşlarındaki diğer oyuncularla yaptığınız şeylerle ödüllendirilirsiniz. Ballon d'Or gibi bireysel bir ödüle odaklanmak beni şahsen şaşırtıyor. Deneyimlerime göre, eğer kazanırlarsa, bu, o hedefi düşünmeden takım olarak yaptığınız şeylerle ödüllendirilir.

Seçkinler arasında olmak için, her zaman kendinizi zorlamanız şart mı?

Önemli. Ve herkesin katlanmak istemediği bir rahatsızlık. Sadece fiziksel sebeplerden değil, her şeyden önce zihinsel sebeplerden, çünkü çok yorucu.

Her gün daha iyi olmanın verdiği rahatsızlıktan mı bahsediyorsun?

Evet, elbette, her gün hem zihinsel hem de fiziksel olarak kendinizi sınırlarınıza kadar zorlamak rahatsız edici. Hepimiz konfor alanlarımızda mükemmel bir şekilde yaşıyoruz. Ama her antrenmanda kendinizi zorlamak, eğer bundan keyif almayı öğrenirseniz, bir uyuşturucudur. İyi ya da kötü. Örneğin ben şu anda gerçekten keyif alıyorum ama gelecekte yan etkileri de olabilir. Mesela, beni bu kadar tatmin eden şeyin ne olduğunu tam olarak bilmediğimde.

Sakatlık sana ne öğretti?

Her şeyden önce, bir gün yukarıda, ertesi gün aşağıda olduğun dersi. Ve her şeyde ne kadar titiz olursan ol, kontrol edemeyeceğin şeyler olduğunu ve kaderin çoğu zaman hükmettiğini. Ayrıca kötü zamanlardan, aşırı depresyondan, hatta toksik olanlardan bile büyümeyi ve yine de ilerlemeyi, olduğum kişi olmaya devam etmeyi, bunların beni etkilemesine izin vermemeyi öğrendim. Sonuç olarak, sakatlığın daha önce bahsettiğim ve beni bugün olduğum kişi yapan şeylerden biri olduğuna inanıyorum.

Daha çok fiziksel mi yoksa zihinsel bir çaba mıydı?

Çok daha zihinsel. Öncelikle, çünkü tekrar yürümeyi, koşmayı öğreniyorsun. Neredeyse 30 yaşında olan vücudunun iki yaşındayken öğrendiği şeyleri öğrendiği zihinsel bir süreç bu. Zihinsel olarak, evde koltuk değnekleriyle tek başına yürümek ve tabağı masaya nasıl taşıyacağını bilmemek çok zor. Çok sinir bozucu, çünkü bunlar çok basit şeyler ama yapamıyorsun. Ve sonunda takımla antrenmanlara döndüğünde... Elbette, bir oyuncu olarak hissettiğim son şey harika bir seviyedeydi. Ciddi bir sakatlıktan döndüğünde ise, "Bu ben değilim" diyorsun. Ta ki zamana, sabra ihtiyacın olduğunu anlayana kadar, ki bu benim sahip olmadığım veya çok iyi yönetemediğim bir şeydi ve aynı zamanda, kendini sınırlarına kadar zorlamanın verdiği o rahatsızlığa devam etmek, zihinsel olarak çok zor.

Şimdi bütün bunları hatırlamak bu Euro'yu bir ayrıcalık haline mi getiriyor?

Evet, evet. Sanki çok daha fazla tadını çıkarıyormuşum gibi hissediyorum. Bir hareketi yapıp bir sonrakinin gelmesini veya bir oyun oynayıp bir sonrakinin gelmesini isteme dürtüsü hissetmiyorum. Bir sonraki oyunu gerçekten dört gözle bekliyorum ama aynı zamanda her pasın, her dokunuşun, attığım her şutun tadını çıkarıyorum.

İspanya gerekli koşullara sahip olsaydı başarıları daha erken gelir miydi?

Evet, kesinlikle. Ve sadece benim neslim değil, öncekiler de. Sporlarda cinsiyetler arasında her zaman çok fazla karşılaştırma yapıldığını biliyorum, ancak bağlam hiçbir zaman dikkate alınmıyor. Uzun zaman öncesine dönersek, bağlam şu şekilde: Örneğin, erkek milli takımımız, İspanya'da kadınların oy hakkı henüz onaylanmamışken ilk Dünya Kupası'nda yarışacak. Zaten ülkelerini temsil ediyorlardı ve İspanya'da kadınların oy hakkı bile yoktu. Kültürel bağlamdaki, her şeydeki uçurumu düşünün. Ve kısa sürede her şeyin düzeltilmesi gerekti. Dün veya önceki gün, kendi aramızda bunu konuşuyorduk: Kadın futbolu dünyasında bir anlaşmaya varsanız bile, çok hızlı büyüdüğü için bir veya iki yıl içinde kesinlikle modası geçecek. Kendinizi sürekli yeniden icat ediyorsunuz, çünkü eğer yapmazsanız, rekabette ve her şeyde geride kalacaksınız. Önceki nesiller bizim imkânlarımıza sahip olsaydı, aradaki fark çok daha kısa sürede kapanırdı ama neyse ki biz buna katlanmak zorunda kaldık.

Dünya Kupası öncesi ve sonrasında yaşananlar olmasaydı, işler bu kadar hızlanır mıydı?

Asla bilemeyeceğiz. Ama işler olduğu gibi ve onları olduğu gibi kabullenmek zorundasın. Bazen kontrol edersin, bazen de edemezsin. Hedef her zaman büyümek ve herkesin kadın futbolu mesleğine saygı duyması olduğu sürece... Herkes bu yönde hareket ederse çok daha kolay olur ve şimdi bu niyetin olduğunu hissediyoruz ve tabii ki şartlarımız çok daha iyi.

'Bitti' artık kapanmış bir klasör müdür?

Bence bu, ne mutlu ki ne de şanssızlık, her zaman var olacak bir şey. Nasıl baktığınıza bağlı. Ben, yaşanan her şeyin olumlu tarafını arayanlardanım. Hoş bir durum değildi ama yapıcıydı. Sadece bununla sınırlı kalmadığını, aynı zamanda bu durumla nasıl yüzleşilip yönetildiğimizin de bizi bugün olduğumuz kişi yaptığını vurgulamak isterim.

İspanya eleme turlarında durdurulamaz bir performans sergiledi ve eleme turları yaklaşıyor. İsviçre çeyrek finalde onlarla karşılaşacak. Onlarla birlikte penaltılar da mümkün. Olimpiyatlarda Almanya'ya karşı penaltı atışlarını düşünüyor musunuz?

Hayır. Belli ki ters giden bir şeydi. O zamanlar analiz etmiştim ve bu yıl birkaç penaltı kullanma fırsatım oldu ve biri hariç gol attım. Böyle şeyler olur. En iyi penaltı atanlar bile zaman zaman kaçırmıştır.